Nummer 3:
Celluloid Heroes is een prachtige lofzang op de dramatiek in de Hollywoodse filmwereld. Het nummer bereikt nooit de top in de internationale hitlijsten, maar in de LA Top 5 scoren The Kinks er een verdienstelijke derde plaats mee.
De sterren op Hollywood Boulevard
De broertjes Ray en Dave Davies scoren in de jaren ’60 hit na hit, You Really Got Me, Dedicated Follower Of Fashion, Dandy, Dead End Street, Wonder Boy en Days om er maar een paar te noemen. Maar hun grootste succes is in de zomer van 1966 Sunny Afternoon. The Kinks kunnen dan echter niet meegenieten van de “Britse invasie” in de VS die dan op zijn hoogtepunt is. De band mag van de Amerikaanse regering namelijk vier jaar niet meer in de States optreden wegens "unprofessional behaviour" tijdens hun Amerikaanse tour in 1965. The Kinks blijven dus lekker thuis en hun muziek veranderd, minder Rock & Roll, meer Engelse traditionals.
In 1970 werpt dat zijn vruchten af en scoort de band een wereldwijde hit met het nummer Lola, inderdaad ook Amerika is overstag. In 1972 volgt de hit Supersonic Rocketship en dan brengen The Kinks Celluloid Heroes uit. Het centrale thema van dit nummer is de onmenselijke manier waarop de Amerikaanse filmindustrie met de acteurs omgaat. In het nummer wordt je bij de hand genomen voor een denkbeeldige wandeling over Hollywoord Boulevard. Zanger Ray Davies neemt je mee en laat je de sterren zien van Greta Garbo, Rudolph Valentino, Bela Lugosi, Bette Davis, George Sanders, Mickey Rooney en ten slotte Marilyn Monroe.
Het nummer wordt in 1972 door de diskjockeys nauwelijks op de radio gedraaid omdat het met zijn ruim zes minuten te lang zou zijn. Een vreemde redenering omdat Hey Jude van The Beatles en Like a Rolling Stone van Bob Dylan, die rond dezelfde tijd worden uitgebracht, ongeveer net zo lang zijn. Hoewel het nummer dus geen grote hit is geworden bleef de band het nummer, tot ze in 1996 stopten, geregeld spelen bij optredens. In 1976 werd het nummer zelfs de titelsong van het best of-album The Kinks’ Greatest Hits: Celluloid Heroes.
WEETJE: The Kinks heette in 1964 nog The Ravens, op advies van manager Larry Page werd dit veranderd in The Kinks nadat hij Ray in een vreemde kleding de studio zag binnenlopen: “You look like a Kink!”
Bronnen:
Savage, J. (1984). The Kinks: The Official Biography. Londen: Faber and Faber
Hinman, D. (2004). The Kinks: All Day and All of the Night. Milwaukee: Backbeat Books
Allmusic
Fansite van The Kinks
Website over The Kinks
Wikipedia
TOP 5 by Jonnie Muis